Η επι-στροφή της επι-στροφής!

Ή πως κάνουμε τούμπες στη ζωή μας! Αναμενόμενο γεγονός, μετά την "ραστωνη" της επαρχιακής κατοίκησης. Η πόλη που μας διώχνει μακρύά της , όταν έχουμε αγγίξει το σύννεφο της δουλείας, μας μεταμορφώνει σε φιγούρες αστικοποιημένων θεατρίνων που παίζουν το ίδιο έργο σε reverse...

Μια ημέρα στη ζωή μας , ισοδυναμεί με 80 ημέρες για το γύρο του κόσμου ανάποδα. Μας μιλάνε για ποιότητα ζωής σαν να μην έχουμε εντρυφήσει σε 6αετή οδύσσεια , που αγαπήσαμε και μας αγάπησε διακαώς. Ενα ακόμη χιλιόμετρο στην ασφαλτοστρωμένη πολύφωτη λεωφόρο και τα λάστιχα είναι έτοιμα να φαγωθούν μοναχά τους. Ίσα που προλαβαίνουμε να φορέσουμε τις νέες μας παντόφλες πριν το βραδυνό ύπνο. Αν ξυπνήσουμε μέσα στη νύχτα είναι από το μηχανάκι του γείτονα , καθώς το μαρσάρει για να ξεκινήσει για το μεροκάματο...

Και πάλι εδω θα καταλήξουμε , μια πίσω , μια μπρος, ενα βήμα πάνω κι ένα βήμα κάτω. Στις άδειες τσέπες, περισσεύει μια αγκαλιά από κέρματα κάθε λογής. Μπρούτζινα , λεπτά και εξαντλημένα. Η κυκλοφορία τους έχει ανανεωθεί μαζί με την κυκλοθυμία μας.. Και αύριο θα πληρώνουμε τα σφάλματα μας με κάλπικα νομίσματα...

Και εδώ η αρχική δημοσίευση στο FB: " Επέστρεψα στην Αθήνα, για να ξαναφύγω! Η ποιότητα ζωής εκτος της μεγαλης πόλης δεν συγκρίνεται... το γραφω με την βεβαιότητα που μου προσφερει η εξαχρονη παραμονη μου στην επαρχία. Μπορεί να μου ελειψε η ποικιλια των πολιτιστικών δρώμενων αλλά τελικα δεν είναι το σημαντικότερο. Η ουσιαστική ανθρώπινη επαφή και επικοινωνια ειναι το ζητούμενο και αν αυτη δεν επιτυγχάνεται σε οποιοδήποτε πλαίσιο, τότε θα πρεπει να την αναζητησουμε. Μια αφορμη για επανεξέταση της προσωπικής μου πορείας θεωρω αυτην την μετοίκηση, για να επανασυνδεθω με τους φιλους και τις φιλες που διατηρουσαμε επαφη ολα αυτα τα χρονια , αλλα και να συνδεθω με νεες ευκαιρίες και δυνατοτητες που μου προσφερει η μεγάλη πόλη. 
Επέστρεψα στην Αθήνα όμως, για να ξαναφύγω! Αλλα αυτη τη φορα θα σας πάρω μαζι μου, κι όπου μας βγάλει ο δρόμος! επειδη ολοι καποια στιγμη θα φυγουμε απο εδω ... είτε το θελουμε είτε όχι. Η επιστροφη αναβαλεται καθημερινα, όσο αποζητούμε και μεριμνουμε για την κοινότητα μας. Σημασία έχει να ζήσουμε την καθε μας στιγμη, χωρις χρονικους περιορισμους και δεσμευτικες σχεσεις. Γι' αυτο σας δίνω διορία 3 χρονάκια :) μεχρι τοτε θα έχουμε πολλά να κουβεντιάσουμε απο κοντά. Αναμείνατε για την ανακοίνωση της πρώτης μας συνάντησης .."

Ανταπόκριση από το μέτωπο…

(Μην το πιστέψετε, δεν υπάρχει κανένα μέτωπο, απλώς η ιστορία μας κάνει κύκλους…) 

 

Τέσσερα χρόνια μετά την μίνι απόδραση από το άστυ και παραμένουμε στις επάλξεις της μειοψηφίας. Παραμένουμε ζωντανοί μέσα στις πλεκτάνες του νου και μέσα  στις ιστορικές από άποψη σημαντικότητας στιγμές που περνά  ο τόπος μας αλλά και ολόκληρος ο πλανήτης μας και μαζί με αυτόν τα έμβια όντα  που τον κατοικούν/

Τα ζητήματα που τέθηκαν πολλαπλά και απεριόριστης ποικιλίας, σε μορφές που άγγιζαν τον τυφώνα και την καταιγίδα. Μεταξύ μας σταθήκαμε όρθιοι αψηφώντας τις συμπληγάδες των οικονομικών φαινομένων και διατηρήσαμε αλώβητη την ελπίδα.

Στο πρακτικό μέρος της περιπέτειας μας που ονομάσαμε αυθαίρετα Επί-στροφή, διανύσαμε όλες τις δυνατές διαδρομές και φτάσαμε την εξερεύνηση των ορίων μας σε αξιοθαύμαστα ύψη , με τρόπους που εκπλήσσουν ακόμη κι εμάς.

Τρομάξαμε λίγο με τις πιθανότητες της ρήξης με το παρελθόν αλλά μετά τη βουτιά στα βαθιά νερά της οικονομικής επισφάλειας, αναδυθήκαμε για να μοιραστούμε το λιγοστό οξυγόνο της αλληλεγγύης. Χωρίς αυτό δεν θα μπορούσαμε ούτε λεπτό να επιβιώσουμε μέσα στη χοάνη των υποχρεώσεων και της δέσμευσης. Με χρήση ακόμη και ανορθόδοξων μεθόδων κατορθώσαμε να σταθούμε και να συντηρήσουμε την αυτενέργειά  μας στον μέγιστο δυνατό βαθμό, κι αυτό δεν είναι και λίγο αν το σκεφτούμε. Έτσι λοιπόν , καταφέραμε να ζήσουμε επί 3,5 συναπτά έτη με βασικά έσοδα που δεν ξεπερνούσαν τα 5000 ευρώ ετησίως που για μια 3μελή οικογένεια ίσως να σημαίνει αφαίρεση των πολλαπλών βασικών επιλογών, κάτι που σε ένα βαθμό αληθεύει, αλλά στην εξίσωση δεν έχει προσμετρηθεί η αξία των προσφορών και των δωρεών που λάβαμε από ανθρώπους και φορείς , σε πολλές περιπτώσεις παντελώς αγνώστους σε εμάς, που έγειραν την πλάστιγγα υπέρ μιας αξιοπρεπούς, στα όρια της επιβίωσης πάντα καθημερινότητας. Κι αν τα προβλήματα της πράξης ήταν αρκετά  κι αν η οικογενειακή γαλήνη πέρασε από σαράντα κύματα κι αν το υπομονόμετρο χτύπησε οριακά σκορ στην κλίμακα της αδημονίας, βρισκόμαστε στον δρόμο , σαν γνήσιοι νομάδες κι όχι μονάδες, της γνώσης και της εξερεύνησης τρόπων συμβίωσης και επιβίωσης με το μικρότερο δυνατό αρνητικό αποτύπωμα για την ψυχοσύνθεση μας και για τον κόσμο που μας περικλείει.

 

Φτάσαμε σε μια κορυφή από άποψη θέασης αλλά ο τρόπος της όρασης μας ακυρώθηκε από την πυκνή ομίχλη του νου. Μονό αν απελευθερωθούμε από τον υπολογιστικό και μηχανιστικό συνάμα τρόπο θέασης θα καταφέρουμε να αγναντεύουμε το πέλαγος των πιθανοτήτων και να κατακτήσουμε περισσότερες και υψηλότερες κορυφές, λίγο πριν το τέλος των ψευδαισθήσεων. Η ανάγκη μας γίνεται το εργαλείο της επιβίωσης με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα. Ακόμη κι αν αυτό συμπεριλαμβάνει τον ίδιο τον πυρήνα της οικογένειας…


Everything is  at stake baby! Run for your life...now!

Παράδεισος ενόψη!

Αυτα γραφτηκαν πριν απο την ελευση του 2015 και την μετοικηση μας στην ορεινη Κρητη και στο χωριό του  Φουρφουρα Αμαριου. Ισως να ειμασταν υπερβολικα αισιοδοξοι...Ιδου το κειμενο λοιπον για να αναστοχαστουμε την επι-στροφή μας για άλλη μια φορά...(στο μεταξυ αλλαξε και ο δημαρχος!). σημαδιακο;


Αδάμ Παραδεισανός, δήμαρχος Αμαρίου, Ρεθύμνου Κρήτης

Ο άνθρωπος "κλειδί" σε ένα μέρος που προβλέπεται να μας απασχολήσει ευχάριστα στο μέλλον και ίσως να γίνει ο δικός μας μικρός "παράδεισος". Κρήτη, Ρέθυμνο, Ψηλορείτης, Αμάρι. Αναμεσά τους ισως να κρύβεται η ευκαιρία που αναμένουμε. Εμείς τις φτιάχνουμε τις ευκαιρίες. Δεν τις περιμένουμε να καταλήξουν στην αγκαλιά μας. Αν ο συγκεκριμένος Αδάμ της Κρήτης αποδειχθεί τόσο φιλόξενος όπως ο παράδεισος που τον χαρακτηρίζει, τότε πιάσαμε το λοττο!
   Μεγάλες προσδοκίες λέγεται αυτό και συνήθως ξεφουσκώνει πριν προλάβεις να πεις γιούπι, αλλά κάτι μου λέει οτι αυτήν τη φορά, όλα θα έρθουν βολικά. Ίσως η επόμενη επι-στροφή να  μην είναι και τόσο απότομη και γεμάτη παγίδες όπως η πρώτη μας πριν απο τρεισήμιση χρόνια... Όσο πιο εύκολος και βατός φαίνεται εκ πρώτης όψεως ένας δρόμος, τόσο πιο πολλές και ύπουλες κακοτοπιές μπορεί να κρύβει. Το μάθημα έγινε πάθημα ή κάτι τέτοιο...Σημασία έχει οτι αποδράσαμε και ανοίξαμε τα φτερά μας για άλλες καταστάσεις, ίσως πιο συλλογικές και μακρυνές, αλλά πολύ πιο προσιτές τελικά.

Αγγλία 2

Ζούμε σε ένα σπίτι με τους θησαυρούς του Αλί Μπαμπά κρυμμένους σε κάθε σπιθαμί του. Αρχαίο οίκημα που κτίστηκε τη χρονιά που έγινε η πρώτη κινηματογραφική προβολή. Σημαδιακό; Καλοστεκούμενο όμως, με την κλασσική βικτωριανή (ή εδουαρδιανή; ) αρχιτεκτονική εξωτερικά. Το εσωτερικό του μετά την ανακαίνιση έγινε αγνώριστο. Τα παράθυρα του ισογείου μένουν να αλλαχτούν για να επιτυγχάνεται καλύτερη μόνωση, αλλά κατά τα άλλα είναι πολύ ευχάριστο ως περιβάλλον και φιλοξενεί άνετα την οικογένεια μας μαζί με την οικογένεια των ιδιοκτητών. Όμως, οι θησαυροί που λέγαμε είναι η συλλογή των μουσικών οργάνων. Από πιάνο και κιθάρα μέχρι σαντούρι και γουκαλίλι. Φλογέρες, φυσαρμόνικες και κρουστά συμπληρώνουν το παζλ...

Σε αυτό το περιβάλλον δεν μεπορεί να αντισταθείς. Ξεκίνημα με εκμάθηση γιουκαλίλι δύο χορδών που ακόμη παίζει- δυο ώρες τη μέρα εξάσκηση. Ο χρόνος κυλά πολύ αργά, ίσως επειδή σκοτινιάζει νωρίς και η αίσθηση που έχουμε μέχρι να έρθει η ώρα του ύπνου είναι μιας βαδύτητας που αγκαλιάζει το είναι μας, εξωτερικά και εσωτερικά. Το τραπέζι της κοινόχρηστης κουζίνας μεταμορφώθηκε σε πάγκο εργασίας, όπου κάθε λογής χειροτέχνημα παίρνει μορφή από τα χέρια της Βερόνικας και της Μελίνας. Η συλλογή από ζωάκια, λουλουδάκια και φρουτάκια αυξάνεται καθημερινά. Ευτυχώς που κάποια πουλήθηκαν και μας άδεισαν το χώρο, εκτός βέβαια απο το γεγονός της τροφής που μας έδωσαν, με τα εσοδά τους...

Worcester
22/12/2014

Αγγλία 1

Ποτέ δεν περιμένεις το αναπάντεχο. Έτσι λειτουργεί το στοιχείο της έκπληξης. Μια εμπειρία νέα που δεν έχεις προγραμματίσει έρχεται να αγκαλιάσει τις βεβαιοτητές σου και να τις ρίξει στο γκρεμό. Εκεί, καθώς συνέρχεσαι απο το σοκ της πτώσης, ανακαλύπτεις την τετραγωνική ρίζα της αμφιβολίας. Ζούμε για να υπάρχουμε ή υπ-άρχουμε για να ζούμε; και πριν προλάβεις να καθησυχάσεις τον εαυτό σου με λογοτεχνίζοντες συναισθηματισμούς, έχεις φτάσει κιόλας στη Γηραιά Αλβιόνα. Ένα τσιγάρο δρόμος, μόνο που δεν καπνίζω, ευχαριστώ. Η Πλύτρα είναι πια μια παλιά καρτ-ποστάλ βουτηγμένη στη θάλασσα και μας γνέφει κακιασμένα που την εγκαταλείψαμε στο μεσοφθινόπωρο του 2014. Δεν περιμέναμε τουλάχιστον το νέο έτος; Το Σπίτι στο Χωριό μαζί με όλες του τις σχετικές αναφορές σε ολιγοεπισκέψιμες και αραχνιασμένες σελίδες του φατσοβιβλίου, παραμένει το φευγαλέο όνειρο της μελλοντική μας επι-στροφής. Αυτή ήταν απλά ένα τεστ ντράιβ όπως το λένε εδώ στο Αγγλία.

Τώρα, απολαμβάνουμε την πρωινή ομίχλη με μια κούπα ζεστό τσάι και μπισκοτάκια Σκωτίας. Τα παιδιά στη νέα μας κατοικία παίζουν τις πριγκίπισσες, αλλάζοντας κάθε πέντε λεπτά, κοστούμια και φορέματα με αστραπιαίες κινήσεις στα καμαρίνια του σπιτιού, σαν να συμμετέχουν, οχι σε θεατρική αυτοσχέδια παράσταση, αλλά σε πολυδιαφημισμένη κολλεξιόν κάποιου γνωστού άγνωστου μόδιστρου. Τα παπούτσια μας ανάπαυονται στην σπιτική υποδηματοθήκη (!) και το κρύο παγώνει στα διπλά τζάμια των παραθύρων της σοφίτας. Εκεί έχουμε στήσει το τσαντίρι μας για αυτήν την σύντομη περίοδο μετάβασης. Το πρωϊνό αγναντεύουμε τα σύννεφα να περνούν βιαστικά και κάπου κάπου ένα μαύρο πουλί κάνει αισθητή την παρουσία του, κυνηγώντας τη λεία του με χαρακτηριστικούς ήχους.

Η κόρη μας ζωγραφίζει στο τάμπλετ, κορίτσια κούκλες που ποτέ δεν τους φτάνουν τα ρούχα της εικονικής γκαρνταρόμπας τους. Τα βιβλία μας ξαπλώνουν στην μοκέτα του δαπέδου και κάθε φορά που τα σηκώνουμε είναι μόνο για να μαζέψουμε τα χνούδια και τη σκόνη, που μαζεύεται (μυστήριο αποτελεί η προελευσή της). Δύο κρυολόγηματα σε διάστημα 40 ημερών δεν είναι και ασήμαντος αριθμός. Όλοι έχουμε πάρει τη σειρά μας, άλλος σοβαρότερα κι αλλος ελαφρύτερα. Είναι αυτή η συνεχής εναλλαγή απο το μέσα-έξω, απο τα ζεστά στα κρύα που μας επηρεάζει, ή άλλη μια αναστροφή που αναβάλλει την επι-στροφή μας επ'αοριστον; τα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από τα κεφάλια μας γνωρίζουν την απάντηση...

Worcester
22/12/2014

Ενδιάμεσος σταθμός

Νέα Σμύρνη - Οκτώβριος 2014

Μια ανάσα απο το Π. Φάληρο, δυο απο το κέντρο της Αθήνας και μερικά λαχανιάσματα απο την Πλύτρα. Το προσωρινό μας διαμέρισμα, ευγενική χορηγία της πολύ καλής οικογενειακής φίλης, ήταν το ιδανικό κρυσφηγετο μετά την απόδραση μας απο την επαρχία. Αν θέλεις να κρυφτείς κάπου μετά τη συγκομιδή των τελευταίων κρεμμυδιών απο το χωράφι, αυτό ειναι το ιδανικό μέρος. Οκτώβριος μήνας και φεστιβάλ αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας. Είμαστε παρόντες για τρίτη συνεχόμεη χρονιά με τη φυσική μας παρουσία, αλλά το πνεύμα μας ταξιδεύει ήδη στον επόμενο προορισμό. Αδημονία, λαχτάρα για το άγνωστο (τι θυμηθηκα τωρα... με τη Λαχτάρα...εναν αλλο φίλο που την "εκανε" απο τη χώρα μετα την αποτυχημενη του απόπειρα να γυρίσει ταινία μεγάλου μήκους με αυτόν ακριβώς τον τίτλο), το νέο, την περιπέτεια του ταξιδιού, την διαδικασια προετοιμασίας, τα αναπάντεχα γεγονότα (βλ. καθυστέρηση έκδοσης βίζας) και πολυ, μα πολύ καλή διάθεση..σε βαθμό υστερίας (οποιος εχει παιδιά καταλαβαίνει τι εννοω). Νέο σχολείο, νέοι δάσκαλοι, νέοι συμμαθητές, νέες φιλίες; Δεν ξέρω πραγματικά, αν μέσα σε 30 μέρες μπορούν να δημιουργηθούν νέες φιλίες, που κρατάνε στο χρόνο, ειδικά όταν θυμάμαι τις λιγοστές εβδομάδες που πέρασα σε παιδικές θερινές κατασκηνώσεις, μαζί με παιδιά που δεν ξανασυνάντησα ποτέ. Ισως κάπως έτσι να συμβαίνει. Όλοι επιθυμούμε ένα μέρος να λουφάξουμε ή να αράξουμε, να νοιώθουμε καταφυγή και να ξέρουμε οτι οι φίλοι μας είναι εκεί και μας περιμένουν. Ίσως να μη μας σκέφτονται καθημερινά, μέσα στην τριβή της καθημερινότητας, όμως είναι ωραίο να γνωρίζεις οτι κάπου υπάρχει κάποιος που θα νοιώσει όμορφα όταν μάθει τα νέα σου.
 Το πάρτυ γενεθλίων της κόρης αποτελεί την τέλεια αφορμή για ένα αποχαιρετηστήριο συναπάντημα και πολλά αγαπητά πρόσωπα είναι παρόντα. Τα παιδιά διασκεδάζουν με το ψυχαγωγικό πρόγραμμα (γενναιόδωρη προσφορά της οικοδέσποινας που φιλοξένησε στον χώρο της το πάρτυ) σαν να πρόκειται να μην ξημερώσει ποτέ. Το κέφι έχει φτάσει στο απογειό του όταν τα μανίκια μας, βουτηγμένα στη γενέθλια τούρτα, κουνιουνται στο ρυθμό της μουσικής. Οι φιλενάδες και οι φίλοι είναι εδώ για τη μικρή Μελίνα και για εμας αρκεί ενα πέρασμα απο κάποιους βιαστικούς για μια ανταλλαγή ευχών και όλα κυλάνε φυσιολογικά. Η σκέψη μας τρέχει στο αναμενόμενο ταξίδι και στο νέο μέρος που θα στήσουμε τη φωλίτσα μας για λίγο ή για περισσότερο, κανείς μας δεν ξέρει με σιγουριά. Όλα μοιάζουν τόσο ρευστά και άπιαστα που τελικά γίνονται μέρος τη αφηγησής μας, είτε το θέλουμε είτε όχι, σαν να πρόκειται για το ύστατο τρόπο καταγραφής τους στο θυμικό μας. Η μελλοντική μας πορεία ως οικο-γένεια είναι επι του πιεστηρίου...

Πέρασε ο καιρός κι ήρθε ο κόσμος μας αλλιώς!

Δυο χρονια!
 Ναι , περασαν ηδη 24 μηνες απο την ημερα που μετοικησαμε οικογενειακως απο την Αθηνα στη φιλοξενη Λακωνικη γη. Δεν ξερω ποσα γεγονοτα περσαν διχως καταγραφη , καθως το μονο που μας απασχολουσε ηταν και παραμενει η επιλυση του βιοποριστικου ζητηματος. Μετα απο 24 μηνες, δεν θα μπορουσα να καταληξω σε μια θετικη απαντηση σε αυτο.  Υπήρξαν πολλα γεγονοτα που μας απετρεψαν απο το ιδανικο ξεκινημα, καθε αλλο μαλιστα, αλλα οι δυσκολιες μας χαλυβδωνουν και μας αναγκαζουν να δινουμε καθε μερα κατι παραπανω απο τις ψυχικες και φυσικες μας δυναμεις,  προκειμενου να ανταπεξελθουμε στις αυξημενες απαιτησεις των καιρων...

Η αγροτικη ζωη , για οσους δεν εχουν την εμπειρια, ειναι καθε αλλο παρα ευκολη ή προσιτη. Το θέμα ειναι οτι διχως οργανωμενο πλανο και συγκροτημενη τακτική, ολα τα ζητηματα που εχουν να κανουν με το θεμα της αυταρκειας, παγιδευονται μεσα στην αυτοαναφορικοτητα. Με λιγα λογια, αν δεν εισαι αποφασισμενος να αφιερωσεις ενα μεγαλο μερος του χρονου σου στις καλλιεργητικες φροντιδες, η αποτυχια "φλερταρει"  με το οραμα σου...Οπως λεει και η παροιμια "αν δεν σπασεις αυγα, ομελετα δεν εχεις", οποτε ειμαστε σε καλο δρομο οσον αφορα την αυταρκεια, χωρις ομως μεχρι στιγμης να την εχουμε επιτυχει σε μεγαλο ποσοστο.

Ολα βαινουν καλως , η φυση μας προσκαλει καθημερινα να την αφουγκραστουμε κι εμεις σαν νεοσοι χελιδονιων, κανουμε τα πρωτα μας πεταγματα πανω απο τη φωλιτσα μας, που ευτυχως την βρηκαμε ετοιμη και δε χρειαστηκε να τη φτιαξουμε απο την αρχη. Χωρις αυτο να σημαινει οτι παραιτουμαστε απο την αναζητηση ποιοτικοτερης και περισσοτερο εναρμονισμενης με το φυσικο περιβαλλον μας, αλλα αυτο ειναι ενα θεμα που προς το παρον ανηκει στο μελλον...

Τα λιγοστα απογευματα που μας μενουν για οικογενειακη συναθροιση, μιας και ολη την ημερα ειμαστε ο καθενας απασχολημενος με τις υποχρεωσεις που ειναι αναγκαιες, μιλαμε για το μελλον , σα να ειναι μια κατασταση που βιωνουμε αυτην τη στιγμη. Σχέδια για ταξιδια, εργαστηρια που θα θελαμε να διοργανωσουμε (ο καθενας στο ειδος του) και μια νοσταλγια για το αγνωστο που μας περιμενει. Νοσταλγια και οχι αγωνια... μιας και το αυριο φανταζει εφαμιλλο μιας ομορφης και ανεγγιχτης παραλιας στον Λακωνικο κολπο ,  που μας περιμενει να την εξερευνησουμε, με αυτοσυγκρατηση και ηρεμη αδημονια...

Μεσα απο αυτην τη διαδικασια, "γεννηθηκε" και η ιδεα για το "Σπιτι στο Χωριο" . Μια προταση, που ακομα επεξεργαζομαστε αλλα δεν δισταζουμε να κοινοποιησουμε, καθως αποτελει το στιγμα μας για αυτο το καλοκαιρι, οπου ολα γυρω μας κινουνται σε πιο ραθυμους ρυθμους και μπορουν να μας προσεγγισουν ευκολοτερα, οι ενδιαφερομενοι να συμμετεχουν σε αυτο το εγχειρημα οικοαυτάρκειας.
Ελπιζουμε και ευελπιστουμε πραγματικα, αυτη η προταση να ειναι μονο η αρχη για ενα νεο κυκλο στη ζωη μας! φτανει να βρει τους καταλληλους αποδεκτες!