Αγγλία 2

Ζούμε σε ένα σπίτι με τους θησαυρούς του Αλί Μπαμπά κρυμμένους σε κάθε σπιθαμί του. Αρχαίο οίκημα που κτίστηκε τη χρονιά που έγινε η πρώτη κινηματογραφική προβολή. Σημαδιακό; Καλοστεκούμενο όμως, με την κλασσική βικτωριανή (ή εδουαρδιανή; ) αρχιτεκτονική εξωτερικά. Το εσωτερικό του μετά την ανακαίνιση έγινε αγνώριστο. Τα παράθυρα του ισογείου μένουν να αλλαχτούν για να επιτυγχάνεται καλύτερη μόνωση, αλλά κατά τα άλλα είναι πολύ ευχάριστο ως περιβάλλον και φιλοξενεί άνετα την οικογένεια μας μαζί με την οικογένεια των ιδιοκτητών. Όμως, οι θησαυροί που λέγαμε είναι η συλλογή των μουσικών οργάνων. Από πιάνο και κιθάρα μέχρι σαντούρι και γουκαλίλι. Φλογέρες, φυσαρμόνικες και κρουστά συμπληρώνουν το παζλ...

Σε αυτό το περιβάλλον δεν μεπορεί να αντισταθείς. Ξεκίνημα με εκμάθηση γιουκαλίλι δύο χορδών που ακόμη παίζει- δυο ώρες τη μέρα εξάσκηση. Ο χρόνος κυλά πολύ αργά, ίσως επειδή σκοτινιάζει νωρίς και η αίσθηση που έχουμε μέχρι να έρθει η ώρα του ύπνου είναι μιας βαδύτητας που αγκαλιάζει το είναι μας, εξωτερικά και εσωτερικά. Το τραπέζι της κοινόχρηστης κουζίνας μεταμορφώθηκε σε πάγκο εργασίας, όπου κάθε λογής χειροτέχνημα παίρνει μορφή από τα χέρια της Βερόνικας και της Μελίνας. Η συλλογή από ζωάκια, λουλουδάκια και φρουτάκια αυξάνεται καθημερινά. Ευτυχώς που κάποια πουλήθηκαν και μας άδεισαν το χώρο, εκτός βέβαια απο το γεγονός της τροφής που μας έδωσαν, με τα εσοδά τους...

Worcester
22/12/2014

Αγγλία 1

Ποτέ δεν περιμένεις το αναπάντεχο. Έτσι λειτουργεί το στοιχείο της έκπληξης. Μια εμπειρία νέα που δεν έχεις προγραμματίσει έρχεται να αγκαλιάσει τις βεβαιοτητές σου και να τις ρίξει στο γκρεμό. Εκεί, καθώς συνέρχεσαι απο το σοκ της πτώσης, ανακαλύπτεις την τετραγωνική ρίζα της αμφιβολίας. Ζούμε για να υπάρχουμε ή υπ-άρχουμε για να ζούμε; και πριν προλάβεις να καθησυχάσεις τον εαυτό σου με λογοτεχνίζοντες συναισθηματισμούς, έχεις φτάσει κιόλας στη Γηραιά Αλβιόνα. Ένα τσιγάρο δρόμος, μόνο που δεν καπνίζω, ευχαριστώ. Η Πλύτρα είναι πια μια παλιά καρτ-ποστάλ βουτηγμένη στη θάλασσα και μας γνέφει κακιασμένα που την εγκαταλείψαμε στο μεσοφθινόπωρο του 2014. Δεν περιμέναμε τουλάχιστον το νέο έτος; Το Σπίτι στο Χωριό μαζί με όλες του τις σχετικές αναφορές σε ολιγοεπισκέψιμες και αραχνιασμένες σελίδες του φατσοβιβλίου, παραμένει το φευγαλέο όνειρο της μελλοντική μας επι-στροφής. Αυτή ήταν απλά ένα τεστ ντράιβ όπως το λένε εδώ στο Αγγλία.

Τώρα, απολαμβάνουμε την πρωινή ομίχλη με μια κούπα ζεστό τσάι και μπισκοτάκια Σκωτίας. Τα παιδιά στη νέα μας κατοικία παίζουν τις πριγκίπισσες, αλλάζοντας κάθε πέντε λεπτά, κοστούμια και φορέματα με αστραπιαίες κινήσεις στα καμαρίνια του σπιτιού, σαν να συμμετέχουν, οχι σε θεατρική αυτοσχέδια παράσταση, αλλά σε πολυδιαφημισμένη κολλεξιόν κάποιου γνωστού άγνωστου μόδιστρου. Τα παπούτσια μας ανάπαυονται στην σπιτική υποδηματοθήκη (!) και το κρύο παγώνει στα διπλά τζάμια των παραθύρων της σοφίτας. Εκεί έχουμε στήσει το τσαντίρι μας για αυτήν την σύντομη περίοδο μετάβασης. Το πρωϊνό αγναντεύουμε τα σύννεφα να περνούν βιαστικά και κάπου κάπου ένα μαύρο πουλί κάνει αισθητή την παρουσία του, κυνηγώντας τη λεία του με χαρακτηριστικούς ήχους.

Η κόρη μας ζωγραφίζει στο τάμπλετ, κορίτσια κούκλες που ποτέ δεν τους φτάνουν τα ρούχα της εικονικής γκαρνταρόμπας τους. Τα βιβλία μας ξαπλώνουν στην μοκέτα του δαπέδου και κάθε φορά που τα σηκώνουμε είναι μόνο για να μαζέψουμε τα χνούδια και τη σκόνη, που μαζεύεται (μυστήριο αποτελεί η προελευσή της). Δύο κρυολόγηματα σε διάστημα 40 ημερών δεν είναι και ασήμαντος αριθμός. Όλοι έχουμε πάρει τη σειρά μας, άλλος σοβαρότερα κι αλλος ελαφρύτερα. Είναι αυτή η συνεχής εναλλαγή απο το μέσα-έξω, απο τα ζεστά στα κρύα που μας επηρεάζει, ή άλλη μια αναστροφή που αναβάλλει την επι-στροφή μας επ'αοριστον; τα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από τα κεφάλια μας γνωρίζουν την απάντηση...

Worcester
22/12/2014

Ενδιάμεσος σταθμός

Νέα Σμύρνη - Οκτώβριος 2014

Μια ανάσα απο το Π. Φάληρο, δυο απο το κέντρο της Αθήνας και μερικά λαχανιάσματα απο την Πλύτρα. Το προσωρινό μας διαμέρισμα, ευγενική χορηγία της πολύ καλής οικογενειακής φίλης, ήταν το ιδανικό κρυσφηγετο μετά την απόδραση μας απο την επαρχία. Αν θέλεις να κρυφτείς κάπου μετά τη συγκομιδή των τελευταίων κρεμμυδιών απο το χωράφι, αυτό ειναι το ιδανικό μέρος. Οκτώβριος μήνας και φεστιβάλ αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας. Είμαστε παρόντες για τρίτη συνεχόμεη χρονιά με τη φυσική μας παρουσία, αλλά το πνεύμα μας ταξιδεύει ήδη στον επόμενο προορισμό. Αδημονία, λαχτάρα για το άγνωστο (τι θυμηθηκα τωρα... με τη Λαχτάρα...εναν αλλο φίλο που την "εκανε" απο τη χώρα μετα την αποτυχημενη του απόπειρα να γυρίσει ταινία μεγάλου μήκους με αυτόν ακριβώς τον τίτλο), το νέο, την περιπέτεια του ταξιδιού, την διαδικασια προετοιμασίας, τα αναπάντεχα γεγονότα (βλ. καθυστέρηση έκδοσης βίζας) και πολυ, μα πολύ καλή διάθεση..σε βαθμό υστερίας (οποιος εχει παιδιά καταλαβαίνει τι εννοω). Νέο σχολείο, νέοι δάσκαλοι, νέοι συμμαθητές, νέες φιλίες; Δεν ξέρω πραγματικά, αν μέσα σε 30 μέρες μπορούν να δημιουργηθούν νέες φιλίες, που κρατάνε στο χρόνο, ειδικά όταν θυμάμαι τις λιγοστές εβδομάδες που πέρασα σε παιδικές θερινές κατασκηνώσεις, μαζί με παιδιά που δεν ξανασυνάντησα ποτέ. Ισως κάπως έτσι να συμβαίνει. Όλοι επιθυμούμε ένα μέρος να λουφάξουμε ή να αράξουμε, να νοιώθουμε καταφυγή και να ξέρουμε οτι οι φίλοι μας είναι εκεί και μας περιμένουν. Ίσως να μη μας σκέφτονται καθημερινά, μέσα στην τριβή της καθημερινότητας, όμως είναι ωραίο να γνωρίζεις οτι κάπου υπάρχει κάποιος που θα νοιώσει όμορφα όταν μάθει τα νέα σου.
 Το πάρτυ γενεθλίων της κόρης αποτελεί την τέλεια αφορμή για ένα αποχαιρετηστήριο συναπάντημα και πολλά αγαπητά πρόσωπα είναι παρόντα. Τα παιδιά διασκεδάζουν με το ψυχαγωγικό πρόγραμμα (γενναιόδωρη προσφορά της οικοδέσποινας που φιλοξένησε στον χώρο της το πάρτυ) σαν να πρόκειται να μην ξημερώσει ποτέ. Το κέφι έχει φτάσει στο απογειό του όταν τα μανίκια μας, βουτηγμένα στη γενέθλια τούρτα, κουνιουνται στο ρυθμό της μουσικής. Οι φιλενάδες και οι φίλοι είναι εδώ για τη μικρή Μελίνα και για εμας αρκεί ενα πέρασμα απο κάποιους βιαστικούς για μια ανταλλαγή ευχών και όλα κυλάνε φυσιολογικά. Η σκέψη μας τρέχει στο αναμενόμενο ταξίδι και στο νέο μέρος που θα στήσουμε τη φωλίτσα μας για λίγο ή για περισσότερο, κανείς μας δεν ξέρει με σιγουριά. Όλα μοιάζουν τόσο ρευστά και άπιαστα που τελικά γίνονται μέρος τη αφηγησής μας, είτε το θέλουμε είτε όχι, σαν να πρόκειται για το ύστατο τρόπο καταγραφής τους στο θυμικό μας. Η μελλοντική μας πορεία ως οικο-γένεια είναι επι του πιεστηρίου...