Ποτέ δεν περιμένεις το αναπάντεχο. Έτσι λειτουργεί το στοιχείο της έκπληξης. Μια εμπειρία νέα που δεν έχεις προγραμματίσει έρχεται να αγκαλιάσει τις βεβαιοτητές σου και να τις ρίξει στο γκρεμό. Εκεί, καθώς συνέρχεσαι απο το σοκ της πτώσης, ανακαλύπτεις την τετραγωνική ρίζα της αμφιβολίας. Ζούμε για να υπάρχουμε ή υπ-άρχουμε για να ζούμε; και πριν προλάβεις να καθησυχάσεις τον εαυτό σου με λογοτεχνίζοντες συναισθηματισμούς, έχεις φτάσει κιόλας στη Γηραιά Αλβιόνα. Ένα τσιγάρο δρόμος, μόνο που δεν καπνίζω, ευχαριστώ. Η Πλύτρα είναι πια μια παλιά καρτ-ποστάλ βουτηγμένη στη θάλασσα και μας γνέφει κακιασμένα που την εγκαταλείψαμε στο μεσοφθινόπωρο του 2014. Δεν περιμέναμε τουλάχιστον το νέο έτος; Το Σπίτι στο Χωριό μαζί με όλες του τις σχετικές αναφορές σε ολιγοεπισκέψιμες και αραχνιασμένες σελίδες του φατσοβιβλίου, παραμένει το φευγαλέο όνειρο της μελλοντική μας επι-στροφής. Αυτή ήταν απλά ένα τεστ ντράιβ όπως το λένε εδώ στο Αγγλία.
Τώρα, απολαμβάνουμε την πρωινή ομίχλη με μια κούπα ζεστό τσάι και μπισκοτάκια Σκωτίας. Τα παιδιά στη νέα μας κατοικία παίζουν τις πριγκίπισσες, αλλάζοντας κάθε πέντε λεπτά, κοστούμια και φορέματα με αστραπιαίες κινήσεις στα καμαρίνια του σπιτιού, σαν να συμμετέχουν, οχι σε θεατρική αυτοσχέδια παράσταση, αλλά σε πολυδιαφημισμένη κολλεξιόν κάποιου γνωστού άγνωστου μόδιστρου. Τα παπούτσια μας ανάπαυονται στην σπιτική υποδηματοθήκη (!) και το κρύο παγώνει στα διπλά τζάμια των παραθύρων της σοφίτας. Εκεί έχουμε στήσει το τσαντίρι μας για αυτήν την σύντομη περίοδο μετάβασης. Το πρωϊνό αγναντεύουμε τα σύννεφα να περνούν βιαστικά και κάπου κάπου ένα μαύρο πουλί κάνει αισθητή την παρουσία του, κυνηγώντας τη λεία του με χαρακτηριστικούς ήχους.
Η κόρη μας ζωγραφίζει στο τάμπλετ, κορίτσια κούκλες που ποτέ δεν τους φτάνουν τα ρούχα της εικονικής γκαρνταρόμπας τους. Τα βιβλία μας ξαπλώνουν στην μοκέτα του δαπέδου και κάθε φορά που τα σηκώνουμε είναι μόνο για να μαζέψουμε τα χνούδια και τη σκόνη, που μαζεύεται (μυστήριο αποτελεί η προελευσή της). Δύο κρυολόγηματα σε διάστημα 40 ημερών δεν είναι και ασήμαντος αριθμός. Όλοι έχουμε πάρει τη σειρά μας, άλλος σοβαρότερα κι αλλος ελαφρύτερα. Είναι αυτή η συνεχής εναλλαγή απο το μέσα-έξω, απο τα ζεστά στα κρύα που μας επηρεάζει, ή άλλη μια αναστροφή που αναβάλλει την επι-στροφή μας επ'αοριστον; τα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από τα κεφάλια μας γνωρίζουν την απάντηση...
Worcester
22/12/2014
Τώρα, απολαμβάνουμε την πρωινή ομίχλη με μια κούπα ζεστό τσάι και μπισκοτάκια Σκωτίας. Τα παιδιά στη νέα μας κατοικία παίζουν τις πριγκίπισσες, αλλάζοντας κάθε πέντε λεπτά, κοστούμια και φορέματα με αστραπιαίες κινήσεις στα καμαρίνια του σπιτιού, σαν να συμμετέχουν, οχι σε θεατρική αυτοσχέδια παράσταση, αλλά σε πολυδιαφημισμένη κολλεξιόν κάποιου γνωστού άγνωστου μόδιστρου. Τα παπούτσια μας ανάπαυονται στην σπιτική υποδηματοθήκη (!) και το κρύο παγώνει στα διπλά τζάμια των παραθύρων της σοφίτας. Εκεί έχουμε στήσει το τσαντίρι μας για αυτήν την σύντομη περίοδο μετάβασης. Το πρωϊνό αγναντεύουμε τα σύννεφα να περνούν βιαστικά και κάπου κάπου ένα μαύρο πουλί κάνει αισθητή την παρουσία του, κυνηγώντας τη λεία του με χαρακτηριστικούς ήχους.
Η κόρη μας ζωγραφίζει στο τάμπλετ, κορίτσια κούκλες που ποτέ δεν τους φτάνουν τα ρούχα της εικονικής γκαρνταρόμπας τους. Τα βιβλία μας ξαπλώνουν στην μοκέτα του δαπέδου και κάθε φορά που τα σηκώνουμε είναι μόνο για να μαζέψουμε τα χνούδια και τη σκόνη, που μαζεύεται (μυστήριο αποτελεί η προελευσή της). Δύο κρυολόγηματα σε διάστημα 40 ημερών δεν είναι και ασήμαντος αριθμός. Όλοι έχουμε πάρει τη σειρά μας, άλλος σοβαρότερα κι αλλος ελαφρύτερα. Είναι αυτή η συνεχής εναλλαγή απο το μέσα-έξω, απο τα ζεστά στα κρύα που μας επηρεάζει, ή άλλη μια αναστροφή που αναβάλλει την επι-στροφή μας επ'αοριστον; τα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από τα κεφάλια μας γνωρίζουν την απάντηση...
Worcester
22/12/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου