Hμέρα δέκατη ένατη

Η μερα θυμιζει φθινοπωρο...αρκετα δυνατος ανεμος αλλα πολυ λιγη βροχη. Στο δρομο για το σχολειο ειδαμε το ουρανιο τοξο που μολις ειχε εμφανιστει και δεν χασαμε την ευκαιρια να το καταγραψουμε.




Σημερα ηταν η μερα του τρυγου. Τα σταφυλια ειναι πεντανοστιμα αλλα ηταν τοσα πολλα που αναγκαστηκαμε να τα κανουμε μουστο και κατεληξαν σε μουσταλευρια (οχι οτι δεν μας αρεσει κι ετσι).

Το παλιο σπιτι του παππου στο χωριο ειναι παραμελημενο εδω και χρονια. Εχει μεινει μοναχο του να παλευσει με τις βροχες και τους ανεμους. Ενα μερος του εχει γκρεμιστει. Το αλλο μισο στεκει λαβωμενο και περιμενει το μοιραιο...
Δυστυχως δεν εχω δυνατοτητα να το σωσω κι ειναι λυπηρο, αν σκεφτουμε οτι χτιστηκε το 1870. Το γεγονος οτι εμεινε ακατοικητο για χρονια δεν ειναι επαρκης δικαιολογια για την καταληξη του. Σκεφτομαι πως ετσι δειχνουμε ποσο λιγο σεβασμο τρεφουμε για ενα κτισμα του παρελθοντος, που μας διδασκει ακομα και σημερα , μεσω των απλων υλικων με τα οποια χτιστηκε, ποσο πιο φιλικα προς τον ανθρωπο ηταν τα οικήματα πριν την επελαση του τσιμεντου...Και μονο γιαυτο το λογο θα άξιζε να διατηρηθει, αλλα δεν υπαρχει βουληση απο τους αμεσα ενδιαφερομενους...

Προσπαθησα σημερα να αρχισω την επιδιορθωση του εξωτερικου πετρινου μαντροτοιχου που εχει διαλυθει σε καποια σημεια του. Μαζεψα οσες περισσοτερες σκορπισμενες πετρες γινοταν για να γινει η επανατοποθετηση τους στο τοιχειο. Δεν εχω ακομα καταληξει με ποιο τροπο θα τις κολλησω. Εχει αρκετη δουλιτσα παντως...

Η ροδια στον κηπο του παλιου σπιτιου χρειαζοταν λιγο κλαδεμα, που εγινε σημερα και παραλληλα καθαριστηκε λιγο η περιμετρικη περιοχη του σπιτιου, απο καθε λογης σκουπιδιων και μπαζων...Ακομα ειναι η αρχη βεβαια μεχρι να ξαναγινει επισκεψιμος , τουλαχιστον ο κηπος του.