Hμέρα τέταρτη

Περασε η μερα και ουτε που το καταλαβαμε. Απο το πρωι ξεκινησαμε το ξεσκαρταρισμα και παραλληλα προετοιμαζομασταν για την αναχωρηση της κορης μας για διακοπες με τη θεια της, που μας εκανε την εξυπηρετηση να την παρει μαζι της  μακρια απο το διαμερισμα μας, για να μπορεσουμε να ξεκινησουμε το πακεταρισμα και το ξεμονταρισμα των επιπλων κλπ. Το ενδιαφερον ειναι πως  σε διαλογο που ειχα με την κορη μας (5,5 ετων), της επισήμανα πως σημερα ειναι η τελευταια μερα της σε αυτο το σπιτι και πως δεν θα ξανακοιμηθει ποτε στο υπνοδωματιο που ειχε τα τελευταια 4,5 χρονια. Με ρωτησε τι εννοω και της εξηγησα για τη μετακομιση που θα κανουμε ενω αυτη θα βρισκεται μακρια. Ως απαντηση ανασηκωσε τους ωμους της και πηγε να συνεχισει το παιχνιδι της. Αυτο μαλλον σημαινει πως εμεις οι ενήλικοι, δινουμε  πολυ μεγαλυτερη βαρυτητα στα γεγονοτα και οτι τελικα, ισως να δενομαστε συναισθηματικα με ενα χωρο οπου εχουμε ζησει πολυ πιο εντονα απο ενα παιδι που δεν εχει αποκτησει ακομα βραχυπροθεσμες εμπειριες και αναμνησεις...
Παντως το δωματιο της φανταζει πολυ πιο ερημο και αποκοσμο στα ματια μου, γνωριζοντας οτι δεν θα τη ξανακοιμησω ποτε σε αυτο το κρεβατι και σε αυτο το σπιτι...